Bericht 4.
— 1e deel van telefoon, Gmail, 11-01-2022
Verbazingwekkend dat ik dit hele bericht heb getypt op mijn telefoon, met één vinger (geen idee hoe ik aan haar e-mailadres ben gekomen).
— 2e deel vanaf ‘Mijn vingers…’ uit notitieboek, 11-01-2022
Dit was even zoeken. Notitieboek deed ook dienst als aantekenschrift voor Spaans. Ben ik nog wel naar de les geweest? Geen herinnering aan, dus zal wel niet. (¡Ai!)
Hi M.,
Je whatsappje kwam binnen en ik las het minstens drieënzestig keer.
‘Gaat het goed met je?’ en dan zo’n gele ‘smiley’ (zoals ze vroeger heetten) die knipoogt.
Beide elementen van dat bericht verwarden me. Interpreterend als een gek probeerde ik er iets van te maken, iets in te ontdekken. Geruststelling? Medeleven? Humor?
Je had ook een foto gestuurd. Direct erachteraan, binnen dezelfde minuut. Een knetterscherpe foto van jullie vieren op de ski’s in de sneeuw tegen een knalblauwe achtergrond. De nieuwe Instagram-pose uitgevoerd tot in de puntjes. Op een rij, allemaal het rechterbeen zijwaarts naar voren gestrekt en de heup richting de camera gedrukt, leunend op het achterste, skistokken ferm in de grond geprikt, borst naar voren, kin omhoog, helmen op.
Deze pose is nog moeilijk uit te leggen, je moet hem in feite zien, maar ‘fier’ was het eerste woord dat in me opkwam bij het zien van die geheven koppen. ‘Marvel’ (ja, echt) was het tweede toen ik het hele plaatje zag. De vier goden op de foto werden superheldenmaanlanders met in de gesloten vizieren de omgeving die zich weerspiegelde als een hyperrealiteit in groothoek. De grootsheid ervan benam me de adem.
Ik rukte me uiteindelijk los van de foto door heel hard te denken dat jij dat gewoon was en dat ik wist wat er onder dat pak zat: een vrouw van middelbare leeftijd met een lichte wijngordel en inlegzooltjes. Dat had je zelf gedeeld op FB (#acceptatie #noshamingmymombod). Nee, je was geen sportgodin van Olympus. Geen captain Marvel. Het loslaten kostte moeite, maar nadat ik een tijdje de andere kant op had gekeken, lukte het.
Van het bericht zelf kwam ik niet zo makkelijk los.
‘Gaat het goed met je?’, smiley die knipoogt.
Had je mijn mails niet gelezen? Of wel en was dit een echte vraag? Maar waarom dan die knipogende bek? Waarom! Wat bedoel je!?
(Notitieboek)
Mijn vingers verstijfden in een curieuze stressreactie, waardoor de telefoon uit mijn handen viel, tussen de roze koekkruimels door over de salontafel stuiterde, een flikflak deed, met een klap op de houten vloer viel en doorschoof onder de verwarming. ‘POK’ deed ie tegen de binnenkant van de buitenmuur.
Mijn kaken verkrampten en er begon van binnen iets te gieren dat vanuit mijn tenen omhoog kroop en toen het mijn romp bereikte en explodeerde, mijn hele lichaam als een stuk onder spanning gebogen triplex, overeind schoot. Ik begon te springen. Door de kamer, naar de gang, bijna de trap af. Ik greep met mijn verstijfde klauwen nog net op tijd de trapleuningen, helde voorover en begon op en neer te rennen en te schreeuwen.
‘Who is your captain Marvel, bitch!’
P.s. Mijn toestand wordt zelfs mij te gortig, smiley die in broek plast.